معراج

این مثنوی، حدیث پریشانی من است                  بشنو که سوگنامه ویرانه من است

امشب نه اینکه شام غریبان گرفته ام                  بلکه به یوم آمدنت جان گرفته ام

گفتی: "غزل بگو"، غزلم شور و حال مرد!            بعد از تو حس شعر فنا شد، خیال مرد

گفتم مرو که تیره شود زندگانیم                       با رفتنت به خاک سیه می نشانیم

گفتی زمین مجال رسیدن نمیدهد                      بر چشم باز فرصت دیدن نمیدهد

وقتی نقاب محور یکرنگ بودن است                  معیار مهرورزیمان سنگ بودن است

دیگر چه جای دلخوشی و عشق بازی است          اصلا کدام احمق از این عشق راضی است؟!

این عشق نیست...! فاجعه قرن آهن است            من بودنی که عاقبتش نیست بودن است

حالا به حرفهای غریبت رسیده ام                     فهمیده ام که خوب تورا بد شنیده ام

حق با تو بود! از غم غربت شکسته ام               بگذار صادقانه بگویم که خسته ام

بیذارم از تمام رفیقان نارفیق                         اینها چقدر فاصله دارند تا رفیق...!

من را به ابتذال نبودن کشانده اند                     روح مرا به مسند پوچی نشانده اند

تا این برادران ریاکار زنده اند                        این گرگ سیرتان جفاکار زنده اند

یعقوب درد میکشد و کور میشود                     یوسف همیشه وصله ناجور میشود

اینجا نقاب شیر به کفدار میزنند                      منصور را هر آینه بر دار میزنند

اینجا کسی برای کسی کس نمیشود                   حتی عقاب درخور کرکس نمیشود

جایی که سهم مرد به جز تازیانه نیست              حق با تو بود! ماندنمان عاقلانه نیست

ما میرویم چون دلمان جای دیگر است               ما میرویم هرکه بماند مخیَر است

ما میرویم گر چه ز التاف دوستان                   بر جای جای پیکرمان زخم خنجر است

دلخوش نمیکنیم به عثمان و مذهبش                در دین ما ملاک مسلمان، ابوذر است

از سادگی است گر به کسی دل داده ایم             اینجا که گرگ با سگ گلَه برادر است

ما میرویم ماندن با درد فاجعه است                 در عرف ما، نشستن یک مرد فاجعه است

دیریست رفته اند امیران غافله                     ما مانده ایم و غافله پیران غافله

اینجا که گرچه باب من و پای لنگ نیست          باید شتاب کرد، مجال درنگ نیست

بر درب آفتاب پی باد میرویم                       ما هم بدون باد به معراج میرویم