نفرین . علیرضا حمیدرضا

زمین گرمم کمته کمته اتیش خدا بوسه ی مرگ و بچشی بندت بشه جدا جدا
زمین گرمم کمته تو که می گفتی من سرم
کی میشه اون گلوت و با دشنه ی نامردی بدرم
تو که ندیدی خورشید و پس چرا میخوای بتابی
مگه تو فردا نمیخوای تو یه وجب جا بخوابی اخه چی کار کردی با من
ریشمو از جا می کنه وقتی که نفرین می کنم برمیگرده خودمو میزنه
هر کاری می خوای می کنی زل میزنی میگی اینو باش
زخم زبونم که زدی حالا دیگه نمک نپاش
یه جوری حرفم میزنی که من ازت بدم بیاداخه یه ذره فک کنی کی دیگه حالا جز من میاد
حالا هر جا که هستی پای هرکی نشستی بدون این رسم رفاقت چندین و چند سالمون نبود اخه نبود
اخه این قلب خسته پای یکی نشسته اما بدون نمی دونست که میخواد
بشکنه خیلی زود خیلی زود
اخه این زخم کاری چرا اروم نداری چرا می سوزی و می سازی و میگی دردی
نداری بگو اخه بگو
درد نفرین تو از درد این زخم کاری حتی دردایی که تو تو زندگی خود داری بدتره ای دورو گوشات واکن میشنوی
صدای خرده های من صدای پرو که میگه دلت میخواد بازم بزن
یات بردی با خودت این دلمو باز اسیری خیالت راحت کنم نمیمیرم
تا نمیری
تو که واسه مردم همش اسمون بی دریقی باید بگم خدمتتون
نارفیقی نارفیقی یادم نمیره حرفاتو یادم نرفته تا هنوز یادمه اتیشم زدی رفتی عقب گفتی بسوز