عشق:

به یادش زیر لب زمزمه کردم
می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانه ی خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانه ی خویش
می برم تا که در آن نقطه دور
شستشویش دهم از کلمه عشق
زین همه خواهش بی جا و تباه
می برم تا زتو دورش سازم
زتو، ای جلوه امید محال
می برم زنده بگورش سازم
تا از این پس نکند یاد وصال
ناله می لرزد، می رقصد اشک
آه بگذار که بگریزم من
از تو ای چشمه جوشان گناه
شاید آن به که بپرهیزم من
به خدا غنچه شادی بودم
دست عشق آمد واز شاخم چید
شعله آه شدم، صد افسوس
که لبم باز به آن لب نرسید
عاقبت بار سفر باید بست
می روم، خنده به لب خونین دل
می روم از دل من دست بردار
ای امید عبث بی حاصل